मागील वर्षी खानदेश रनमध्ये उशीर झाल्याने व शेवटच्या मिनिटापर्यंत ओळख व आदी गोष्टींचा वापर करूनही सहभागी होता आले नव्हते. त्यामुळे यावर्षी मॅरेथॉनच्या एक महिना अगोदर (दि. २० ऑक्टोबर) नोंदणी करून सहभाग निश्चित केला. धावण्यापेक्षा चालण्याचा नियमित सराव सुरु होता. शेवटच्या आठवड्यात धावण्याचा सराव केला. बंधू राजेशभाई व तरुण मित्र संदीप यांची उत्तम साथ मिळाली. धावण्यासाठी सर्वात महत्वाचा स्ट्रेचिंगचा धडा त्यांनी दिला. जळगाव रनर ग्रुपने नोंदणी केलेल्या सर्व धावपटूंसाठी आयोजित केलेल्या एकही ट्रेनिंग सत्राचा लाभ घेऊ शकलो नाही. मागच्या दोन मॅरेथॉनचा अनुभव लक्षात घेऊन यावर्षी १० किमी धावण्यासाठी ७५ मिनिटे उद्दिष्ट ठेवले होते.
सामूहिकतेचा आनंद देणाऱ्या व आपल्या स्वतःच्या क्षमतांची जाणीव करून देणाऱ्या या मॅरेथॉनबद्दल प्रचंड आकर्षण, कुतूहल व आतुरता असते. एक दिवस अगोदर जाऊन BIB अन्य साहित्य घेतले. मानसिक तयारी उत्तम होती. आदल्या दिवशी राजेशभाईंशी बोलून सकाळी ५.३० ला निघायचे ठरल्याप्रमाणे सकाळी घराजवळ भेटलो आणि परिसरातील एक जोडपे तयारीनिशी निघाले येथून सुरु झालेला खानदेश रनचा उत्साह आयोजकांच्या शेवटच्या आनंदोत्सवापर्यंत कायम होता. सागर पार्कवर जातांना वातावरण विश्वास वाढविणारे होते. स्ट्रेचिंग झाले आणि तो थरार अनुभवण्यासाठी आम्ही सिद्ध झालो होतो. थरार हो थरारच कारण विश्वासासोबत १० किमी पूर्ण करू शकू का हि मनाच्या कोपऱ्यात कुठेतरी भीती होती. तिला जोड जळगावातील रस्त्यांची स्थिती पाहता पाय लचकणे, मुरगळणे वा अडखळून पडणे अशी धास्ती होती. धावण्यास सुरुवात झाली, मनात काही गणिते आखली जात होती, सुरुवातील वेग थोडा कमी ठेवायचा मात्र जरा जास्त यानंतर धावायचे, रस्त्याचा चढ आला कि चालायचे. एका तरुणी माझी मोटिव्हेशन ठरली. आम्ही पुढे मायेचं होतो. साधारण ५ किमी नतर ती मागे पडली आणि मग मी एक चाळिशीतील तरुण निवडला. आम्ही पुढे मागेच धावत होतो. सरासरी ३०० पावले धावणे मग १०० पावले भरभर चालणे असे सुरु होते.
संगीत, बँड, पुष्पवृष्टी या गोष्टी उत्साह वाढविणाऱ्या होत्या त्याहीपेक्षा महत्वाचे दोन पायांची जिवंत माणसे प्रोत्साहन देत होती. कम ऑन, बढिया, चलो मत दौडो मध्येच कोणी तरी ओळखीचा सर १० किमी असे आश्चर्याने विचारत होते. कुठे पाणी प्यायचे, किती प्यायचे याचेही मनातल्या मनात गणित मांडत होतो. पहिला टप्पा संपण्यापूर्वी एकाने थोडंच राहिलं असं म्हणून आशा जागवली, तेथून परततांना परीक्षा पाहणारे रस्ते व चढ अधिक होते. मात्र रस्त्यातील १०८ कुंडी यज्ञासाठीची मंडळी व लगबग उभारी देणारी ठरली. मध्येच २१ किमी धावणारे धावपटू पाहून प्रेरणा मिळत होती. कुठे तरी झिफ्फर क्लबचे बायपास झालेले आजोबा पाहून तर आणखीनच आत्मविश्वास वाढत होता. ओळखीची मंडळी भेटून नावानिशी बोलले कि वेग वाढायचा. दुसरा टप्पा पूर्ण करतांना ओळखीच्या राजू उपासनीने व्हिडीओ नंतर पाठवतो असे म्हटले. भारत भ्रमण करणारे DJ Shiva व चैतन्यदायी मित्र ऍड. सागर चित्रे यांना पाहिले आणि ड्रेन होणारी बॅटरी पुन्हा चार्ज झाली, ती संपलीच नाही.
अंतिम टप्प्याचा माहोल हा जबरदस्त असतो आणि होता, आपणही मानसिकदृष्ट्या विजयी झालेले असतो त्याचाही परिणाम होतो. तेथेही दोन-चार जण वेग वाढविण्यासाठी असतात. कधी कधी तेच अंतिम रेषेजवळ नेऊन सोडतात. ... आणि ८२ मिनिटे व २६ सेकंदात, ३१३ धावपटूत २०९ वा, त्यातील २५४ पुरुषात १८१ वा व वय वर्ष ४१-९९ गटातील ११४ पुरुषात ७७ वा क्रमांक मिळवत १० किमीची मॅरेथॉन पूर्ण केली. प्रेरणास्थान असलेले आदरणीय अशोकभाऊ जैन, JRG चे किरणदादा बच्छाव, विक्रांत सराफ, डॉ. प्रशांत देशमुख, डॉ. रवी हिराणी, अन्य परिचित व प्रत्येक धावपटूंमुळे हे अंतर पार झाले. मग इतरांचे अंतर पूर्ण करण्यासाठी त्यांचा मोटिव्हेटर झालो. बंधुवर्य राजेशभाई मागे राहिले होते आणि त्यांची आतुरतेने वाट पाहत होतो. १७ मिनिटांनी ते आले आणि खऱ्या अर्थाने माझ्यासाठी खानदेश रन पूर्ण झाली.
शारीरिक तंदुरुस्तीबाबत आत्मविश्वास देणारी, इतरांना विजयी करण्यासाठी आवश्यक असणारी खिलाडूवृत्ती देणारी, आदरणीय मोठ्या भाऊंची Leave this world better than you found it ची शिकवण देणारी खानदेश रन २०२२ पूर्ण झाली ती खानदेश रन २०२३ च्या आशेने व ७५ मिनिटांच्या उद्देशाने... जय हिंद ! भारत माता कि जय !
गिरीश कुळकर्णी
